بیا برگرد به خونه...

الان که دارم این پست رو مینویسم تو اطاق تاریکم نشستم. 
از تو اون اطاق صدای آهنگ سیاوش میاد. 
دوستم ِ که داره تو حال سیاوش گوش میده :
 

مگذار که یاد ما طعم تلخ این حقیقت ببرد. 
این حقیقت  است که از دل برود هر آنکه از دیده رود. 
بیا برگرد تا خونه از عادت سیر نشده... 
 

ناگهان یاده سالها پیش افتادم. تو شب های محّرم وقتی از کار به خونه برمیگشتم. صدای دسته ها از هر کوچه برپا بود، ولی من دیونه وار واسه خودم ترانه های سیاوش رو زیر لب زمزمه میکردم.
کلاً تو حال و هوای خودم بودم... 
روزهای شیرینی بود، تجریه ی زیبایی بود، اما حیف که تلخ و ابدی شد...