چقدر دوست داشتم ...

چقدر دوست داشتم حرفهایم را بفهمی ، نگاه هایم را درک کنی .
چقدر دوست داشتم یک بار از من می پرسیدی چرا نگاه هایت اینقدر غمگین است؟
چرا رفتارهایت اینقدر بی رنگ است؟
امّا افسوس هیچکس نبود و همیشه من بودم ، 
من و تنهایی و دفتری پٌر از خاطرات ...
آری با توهستم ، تویی که بی تفاوت ازکنارم گذشتی و ;
حتی یکبار هم نپرسیدی چرا چشمهای تو همیشه بارانی ست؟